In Oostende (waar ik geboren werd in 1974) ontdekte ik op twaalfjarige leeftijd de passie voor paarden. Mijn mama nam me mee naar een kleine club in de buurt waar ik al heel snel begreep dat paarden zoveel meer waren dan gewoon  dieren voor mij.

Ongeveer een jaar later hielp ik met het trainen van verschillende renpaarden. Mijn grootte zorgde voor verscheidene ongemakken en al heel snel besloot ik over te schakelen naar een andere discipline, jumping. Ook hier kon ik me niet helemaal in vinden en verdiepte ik me in het dressuurrijden. Ik ontdekte mijn ware passie en tot op vandaag beleef ik die nog elke dag.
Na jaren van training en competitie overkwam mij op een winterse dag een zwaar ongeval terwijl ik een jong paard longeerde. Het verdict van de dokters was zeer hard “gekluisterd in een rolstoel voor het leven”!

Op dat moment had ik thuis zo’n 20 viervoeters op stal die aan het wachten waren op beweging en training…de onmacht in mijn situatie werd ondraaglijker met de dag. Bij de pakken blijven zitten was geen optie dus besloot ik (weliswaar met krukken) terug te leren rechtstaan en bijgevolg te stappen. Enkele weken later stapte ik vlotjes…enkel, op de rug van mijn beste vriend “Loutje”.
Na vele uren training ontdekte ik het nut van een zweep ter vervanging van mijn linkerbeen (daar ik het gevoel in mijn linkervoet verloren ben).

Gezien het feit dat ik zeer competitief ben en rijden zonder doel nooit tot mijn opties behoorde besloot ik na ongeveer 6 maanden mij in alle sereniteit in te schrijven voor een wedstrijd. Ik won! Onbeschrijfelijk!  Een jurylid merkte me op en sprak er over tegen de nationale coach die me onmiddellijk doorverwees naar een classificatie. Datzelfde jaar selecteerde ik mij voor het EK in Noorwegen waar ik een meer dan behoorlijk resultaat behaalde, een zilveren medaille.
Een jaar later werd ik geselecteerd voor de Wereldruiterspelen in Kentucky (USA). Ook hier behaalde ik een zilveren medaille wat me de titel opleverde van Vicewereldkampioen.

In 2011 kon ik me plaatsen voor het EK dat in België plaatsvond maar spijtig genoeg moest ik forfait geven ten gevolge van een virale infectie die mijn paard opliep tijdens een competitie in Frankrijk.

2012 was het jaar van de Paralympische Spelen in London. Ook daar kon ik me kwalificeren. Fuchs was topfit en gaf het beste van zichzelf. Hij wees mij feilloos de weg naar 2 gouden medailles en een verbetering van ons persoonlijk record.
Paralympic Champions are made in Belgium!

Ik wens toch een kleine nota in de kantlijn toe te voegen, “the sky is the limit”, geef nooit op…zie je niet onmiddellijk een zonnestraal zoek dan naar een ster die je licht geeft!

Michèle.